Powitanie Księżyca jest zestawem piętnastu pozycji odpowiadających dokładnie księżycowym Thiti-fazom codziennego przyrostu lub ubywania księżyca od nowiu do pełni lub od pełni do nowiu! Seria piętnastu pozycji, ćwiczonych także na dwie strony, na lewą i prawą stronę jest tak zwaną Formą Jeźdźca (Aśwasanghala Mudra) używaną zarówno przez praktykujących Hatha Jogę jak i Kalarpayat - indyjską Sztukę Walki!

Bardzo ważna jest zasada luźnego i sprężystego ćwiczenia takiego zestawu pozycji w sposób płynny i rytmiczny, w harmoni z następującymi po sobie wdechami i wydechami! Pozycją wyjściową, z której wykonujemy wszystkie elementy tej stojącej Formy Asan jest właśnie Postawa Jeźdźca (Aśwasanghala), Asana stojąca z nogami, stopami i kolanami rozstawionymi nieco szerzej, niźli na szerokość barków! Oddychamy powoli i spokojnie, a wszystkie kolejne ćwiczenia wykonujemy płynnie i pięknie, kalistenicznie, tak jakby płynąć w rytmie oddechu.

Zestaw taki czy forma ćwieczeń musi być bardzo energetyczny, ćwiczony z Energią, Viryam. Wdech to wchłanianie i gromadzenie Świetlistej Energii Życia, Prańah, a wydech to rozszerzanie Pola Energii od obszaru Vasti czyli miejsca wodnego poniżej Pępka (Nabhi). Płynne i pełne energii przejścia od jednej Asany do kolejnej są bardzo ważnym i istotnym elementem całego zestawu tych stojących ćwieczeń nazywanych też Serią lub Formą Jeźdźca!

Ćwicz w naturalnym rytmie ruchu i oddechu, a potem w zwolnionym tempie oraz także w przyśpieszonym tempie, szczególnie w Kalarpayat. Cały zestaw powtarzamy wielokrotnie, witając Księżyc wieczorem, oraz żegnając Księżyc wcześnie rano, a także ćwicząc w godzinach nocnych, jak to Hatha Jogini miewają w zwyczaju.

Forma Księżycowa jest najstarszą rdzenną Formą z której wywodzą się późniejsze zestawy pozycji w ruchu Jeźdźca znane w wersji chińskiej jako Tai Chi i japońskiej jako Aiki. Bardzo ważnym jest dokładne opanowanie całej Serii Jeźdźca od kompetentnego Nauczyciela Hatha Jogi lub Kalarpayat, gdyż zawiera dużo technicznych niuansów, które muszą być wypraktykowane długotrwałym ćwieczeniem, a dopiero po opanowaniu Serii pod okiem Nauczyciela (Aćarya) rozpoczynamy głębsze badanie i studiowanie całego układu choreograficznego będącego swoistym Tańcem Bóstw Nieba służącym szkoleniu Świętych Wojowników Ducha!


Opis Pozycji Formy Księżycowej

1. Stań w pozycji Aśwasanghalam, nogi w rozkroku nieco szerzej niźli rozstaw barków i bioder twego własnego ciała. Ręce wyprostowane po bokach ciała palcami skierowane w dół w kierunku stóp. Oddychaj głęboko 3-7 razy lub więcej, aż się rozluźnisz i poczujesz ciepło i swobodę wewnątrz ciała. Aby przejść do następnej pozycji, weź głęboki wdech do punktu Vasti w dole brzucha.


2. Wyprostowane luźno ręce wraz z wydechem wyciągamy przed brzuch, dłonie wnętrzem do przodu, a palcami w dół, tak aby dotykały się krawędzie małych palców. Dłonie skierowane są w przód i wykonują lekko ruch pchania, jako odwrócone Pchające Dłonie. Jest to Podwójny Gest Wara Mudra!


3. Na wdechu podnosimy wyprostowane ręce łukiem ponad głowę, przy czym dłonie utrzymujemy w pozycji poziomej, tak jakbyśmy trzymali Wazę, naczynie z wodą do polewania z góry. W końcówce tego ruchu obracamy dłonie palcami do tyłu jakbyśmy wylewali sobie całą Wazę wody na głowę, aby obmyć się i opłukać z brudu i nieczystości. Głowa i wzrok są lekko podniesione do góry, a ciało lekko odchylone do dołu. Obserwujemy opuszki palców dłoni.

4. Wydychając powietrze opuszczamy ręce wzdłuż ciała, palcami ześlizgując się po głowie, ramionach, żebrach i biodrach, jak gdyby ścierając z siebie kropelki wody. Ruch kończy się złożeniem dłoni za plecami w pozycji takiej jak do modlitwy.

5. Na wdechu kierujemy mocno złączone z tyłu na plecach dłonie palcami ku górze i wypychamy je jak najwyżej pomiędzy łopatki, jednocześnie odchylając cały tułów i głowę maksymalnie do tyłu.


6. Robiąc wydech zaczynamy pochylać się do przodu, ale głowa i kręgosłup jak najdłużej pozostają odgięte do tyłu. Ruch wychodzi ze stawów biodrowych, z łona. W końcu wydechu pozwalamy głowie i kręgosłupowi zwisać swobodnie w głębokim skłonie w przód (Padahasta). Wykonując wdech zaczynamy powoli prostować kręgosłup z dołu do góry, ale głowę podnosimy dopiero na końcu tego ruchu wracając do pozycji poprzedniej!


7. Odwracamy stopy w lewo i wydychając powietrze pochylamy się do lewej nogi, a głowa i kręgosłup pozostają jak najdłużej odgięte do tyłu. Kończąc wydech rozluźniamy kręgosłup i biodra, tak aby w swobodnym skłonie jak najbardziej zbliżyć czoło do kolana i stopy. Nogi pozostają naturalnie wyprostowane. Na wdechu podnosimy się do pozycji pionowej jak poprzednio, a podczas kolejnego wydechu pochylamy się, skłaniamy do prawej nogi, odpowiednio ustawiając nieco po skosie w prawo pozycję nóg. Asana ta zwana jest Postawą Karma lub Parśwotta, czy Śironoguszta zależnie od wariantu, czy głębokości wykonania skłonu. Podczas kolejnego wdechu wracamy do pozycji stojącej, a robiąc wydech opuszczamy dłonie swobodnie wzdłuż tułowia stabilizując Pozycję Jeźdźca, Aśwasanghalam. W tej pozycji rozpuszczamy starą Karmę z uprzednich żywotów.


8. Na wdechu obracamy czubek lewej nogi w lewo, zaczynamy podnosić prawą nogę i jednocześnie opuszczamy lewą rękę do ziemi. Prawa ręka spoczywa na prawym boku, na udzie. Mocno opieramy się lewą dłonią o podłoże, a lewa noga stoi na całej stopie, zaś tułów, głowa i podniesiona w bok noga prawa znajdują się w jednej płaszczyźnie. Cały ruch przypomina ruch wagi, przy czym tyłów i podniesiona noga tworzą nieruchomą całóść. W tej pozycji "przewędrujemy" w myśli odległość od czubka podniesionej nogi prawej, aż po lewą dłoń na ziemi, jak gdyby przemywając ciało blaskiem księżyca. Wydychając powietrze ponownie stajemy w rozkroku, a robiąc wdech powtarzamy ćwieczenie na drugą stronę. Z kolejnym wdechem powracamy do stania w rozkroku w Pozycji Jeźdźca. Pozycja ta zwana jest Ćandra Asaną i cały zestaw od niej bierze swoją nazwę, a pomaga on zintegrować i zasymilować wszelkie przeżycia minionego dnia oraz pogodzić się z mijającym właśnie ciągiem bieżących wydarzeń. Ćandra Asana przywraca psychofizyczną równowagę, harmonię ciała i umysłu.


9. Robiąc wdech wyciągamy wyprostowane ręce obszernym i kalistenicznym (okrężnym) ruchem w bok, aż do poziomu przypominającego ukrzyżowanie. Z wydechem wychylamy ciało w bok na lewą stronę, a lewa dłoń układa się przy lewej stopie, zaś prawa ręka wyciągnięta jest ku górze wskazując zenit. Podczas wdechu wracamy do pozycji z ramionami poziomo w bok, a wydychając powietrze wykonujemy tę pozycję Trikońa na prawą stronę ciała. Kolejny wdech, to powrót do pozycji stojącej z rękami w poziomie. Postawa ta zwana jest Trikońa, co oznacza Trójkąt, Trójcę i służy osiąganiu harmonii pomiędzy wszystkimi za i przeciw, plusami i minusami.


10. Robiąc wydech przykładamy dłoń prawej ręki do dłoni lewej ręki, która pozostaje w miejscu, po lewej stronie ciała. Jednocześnie wykonujemy skręt stóp i bioder w lewą stronę. Dłonie zaciskamy w pięści, lewą rękę zostawiamy w miejscu, a podczas wdechu przesuwamy wzdłuż lewej i w poprzek tułowia jak najdalej w tył. Ruch przypomina nam napinanie łuku, a nadgarstek i łokieć muszą być w jednej poziomej linii z kierunkiem lewej ręki. Ciężar ciała przenosimy w czasie tego naciągania cięciwy łuku na prawą nogę, a lewa noga zostaje przeprostowana. Puszczamy symboliczną cięciwę i rozluźniamy ciało, a z wydechem ciało powraca do pozycji wyjściowej i przechodzimy do ćwiczenia na drugą, prawą stronę. Vama Dhanva (Lewa Pozycja Łucznika) symbolizuje moc zwalczania złych cech i nawyków, a Krama Dhanva (Prawa Pozycja Łucznika) oznacza zdolność osiągania wytyczonych celów.


11. Z pozycji wyjściowej do której wracamy po zakończeniu Dhanva Asanam, stopy wykonują skręt w lewo i na wdechu zginamy prawą nogę chwytając prawą dłonią za palce lub kostkę, jednocześnie wychylając się w lewo skos i wyciągając przed siebie w bok lewą rękę. Lewa ręka jest poziomo do podłoża lub lekko ku górze od poziomu, a unoszoną prawą nogę i tułów naciągamy w duży łuk zwany stojącą postawą Artha Dhanura. Podczas wydechu powracamy do stania w Pozycji Jeźdźca, a przy kolejnym wdechu powtarzamy całe ćwieczenie w przeciwną stronę. Z kolejnym wydechem powracamy do Pozycji Jeźdźca. Cała stojąca Asana na lewą i prawą stronę symbolizuje spokojne, zrównoważone podejście do własnych jak i cudzych zalet oraz wad oraz zdolności wzniesienia się ponad wszystkie dualizmy.


12. W Aśwasanghalam robimy potężny wdech gromadzenia Świetlistej Energii, Prańah w dole brzucha (Vasti), z wydechem wypychamy obie dłonie do przodu, palcami do dołu, tak że przeguby znów wykonują ruch Pchających Dłoni na wysokość brzucha, tak jak w ćwieczeniu numer dwa!


13. W czasie wdechu podnosimy złączone i wyprostowane naturalnie ręce ponad głowę jak w ćwiczeniu numer trzy, a podczas wydechu opuszczamy je za głowę pozostawiając dłonie w pozycji modlitewnej z palcami złączonymi i skierowanymi ku górze. Podstawa dłoni dotyka czaszki z tyłu głowy w pozycji końcowej tego ćwieczenia energetyczno-oddechowego.


14. Podczas wdechu unosimy złączone na sposób modlitewny dłonie zza głowy wysoko ponad głowę i naciągamy całe ciało w górę, chociaż stoimy na całych stopach. Usiłujemy z całych sił dosięgnąć Niebios, przeciągając się przy tym i prostując nogi na kolanach. Robiąc wydech powoli opuszczamy ręce zataczając nimi wielki łuk po obu stronach ciała tak, że na poziomie głowy dłonie obracają się i układają wnętrzem do dołu, do ziemi, a przy końcu ruchu palce obu dłoni zetkną się lekko przed brzuchem w Dhayana Mudram, gdzie dłonie podtrzymują Wazę Mocy Długowieczności, która jest Mocą Księżycową. Jedna dłoń ułożona jest na drugiej, a kciuki lekko się stykają jak na rycinach Pana Śiwa lub Buddy.


15. Z kolejnym wdechem wchłaniamy energię Prańah z Niebios i gromadzimy w dole brzucha (Vasti), a z wydechem powracamy do wyjściowej Pozycji Jeźdźca Aśwasanghalam (jap. Hito-e-Mi chiń Ma), także zwanej Pozycją Księżycowych Nóg. Początkowa i końcowa Pozycja Jeźdźca jest Postawą Próżni i Pełni, podobnie jak Nów i Pełnia Księżyca, czyli Pierwszy i Ostatni Dzień Księżycowego cyklu.

Istnieją dwie podstawowe Formy Stojące, Surya Namaskaram - Pozdrowienie Słońca i Ćandra Namaskaram - Pozdrowienie Księżyca, tak jak istnieją dwie podstawowe siły czy energie w Przyrodzie, Pińgala (Słoneczna) oraz Ida (Księżycowa). Forma Księżycowa rozwija i pobudza oczywiście Księżycową Energię Ida.

Opanowanie Asany Jeźdźca nie jest łatwe, gdyż wymaga często dokładnego ustawienia i korygowania osoby ćwiczącej przez doświadczonego Instruktora (Snataka) czy Nauczyciela (Aćarya). Ważne na początek jest rozstawienie stóp nieco szerzej niż barki i biodra oraz ułożenie kolan tak, aby znajdowały się ponad własnymi stopami. Palce dłoni, szczególnie wskaziciele kierują się w środek stopy, acz ręce luźno zwisają po obu stronach własnego tułowia.

Starożytni indyjscy Wojownicy (Kalarpini) uważali ćwiczenie Energii Ida i Pińgala za podstawowy kanon praktyki przydatny dla wszystkich adeptów i adeptek Sztuki Walki, która oprócz wszelkich technik ręcznych jak uderzenia, kopnięcia, rzuty czy dźwignie używa także Włóczni oraz Miecza, Kija, Noża i innych tradycyjnych broni. Zarówno trening Hatha Jogi jak i Kalarpayat ma te same podstawy i metody treningowe, a spełniany jest w duchu nabożnego rytualnego Tańca (Kirtana) wykonywanego przez Bóstwo, Anioła (Deva) czyli przez Niebiańskiego Wojownika.

Pan Indra Deva zwyczajowo zwany jest Opiekunem Wojowników, znawców Boskiej Sztuki Walki i pełni rolę Orientalnego patrona Wojowników i Rycerstwa, podobnie jak Archanioł Michael (Michał) w kulturze chrześcijańskiej jest patronem Zakonów Rycerskich!

Cały zestaw ćwiczeń, układ Asan, powtarzany wielokrotnie, zwykle 6-15 razy na początku, a potem później zwiększamy liczbe powtórzeń całej serii praktyk energetyczno-fizycznych jaką jest Ćandra Namaskaram, nawet aż do 30 powtórzeń serii! Staramy się być maksymalnie skoncentrowani na ćwiczeniu i rozluźnieni, ale też sprężyści. Staramy się jak najlepiej utrzymywać i zachowywać równowagę we wszystkich pozycjach stojących na jednej nodze. Dobre opanowanie i częste ćwiczenie całego Układu Asan Księżycowej Formy przyczynia się do zwiększenia stabilności i siły psychicznej. Synchronizowanie ruchu ciała z oddechem ma tutaj kluczowe znaczenie, podobnie jak i uwrażliwienie i odczuwanie krążenia Energii Życia, Prańah w czasie całego ćwiczenia, które staje się w ten sposób Duchową Praktyką jogi i Sztuki Walki!

The Himalaya Master